Öykülere Öykünerek Öyküleşmiş Kitap - Lokman Öğülmüş

Her­kes uyur­ken Aylin uyan­dı, Ley­la­yı ya­ta­ğın­da bu­la­ma­yın­ca ar­ka­daş­la­rı­nın kaz­dık­la­rı tü­ne­le doğru gitti. Tü­ne­lin kazma iş­le­mi­nin ol­du­ğu yer ka­pa­ğı açık bir kuyu gibi dur­mak­tay­dı. Hem çe­ki­ne­rek hem kor­ka­rak tü­ne­le yüzün koyu ya­ta­rak girdi Aylin. Sü­rü­ne­rek ar­ka­daş­la­rı­nın çık­tı­ğı de­lik­ten dı­şa­rı çık­ma­yı ba­şar­dı. Leyla ve ar­ka­daş­la­rı çok­tan kaç­mış­lar­dı. Aylin; sa­ba­hın erken soğuk rüz­ga­rı­nı içine çe­ker­ken, Leyla diye ba­ğır­ma­ya baş­la­dı, mah­pus­ha­ne­nin tüm pro­jek­tör­le­ri yandı. Aylin as­ker­le­rin görüş me­sa­fe­sin­dey­di hiç­bir çağrı, dur ih­ta­rı yap­ma­dan as­ker­ler el­le­rin­de­ki oto­ma­tik si­lah­lar­la Aylin'i delik deşik et­ti­ler.

Kö­pek­ler acı acı uzun uzun ulu­ya­rak hav­la­dı­lar. Mah­pus­ha­ne silah ses­le­ri­ne ayağa kalk­mış­tı.

********

Zey­nep sa­bır­sız­la­nı­yor bir an önce ba­ba­sı­nın gö­tü­rül­dü­ğü has­ta­ne­ye git­mek is­ti­yor­du.

‘'Siz­den rica etsem has­ta­ne­ye be­ra­ber git­me­miz müm­kün mü orada da size ih­ti­ya­cı­mız olur belki.''

‘'Tabi ge­le­bi­li­rim.''

Zey­nep İngi­liz­ce­yi iyi ko­nu­şu­yor­du ama, ter­cü­ma­nın ol­ma­sı daha iyi ola­cak­tı.

Has­ta­ne­den içeri gi­rin­ce, Zey­nep yü­re­ği­ne sap­lan­mış han­çer gibi acı his­set­ti. Sanki du­ya­cak­la­rı­nı anlar gibi ağ­la­ma­ya baş­la­dı, an­ne­si de ağ­lı­yor­du. Ter­cü­man önden da­nış­ma­ya yak­laş­tık­ça daha he­ye­can ve kor­ku­lu ba­kış­lar­la da­nış­ma­da­ki ka­dı­nın ve yüz ifa­de­le­rin­den an­la­mış ol­du­lar, ter­cü­man.

‘'ma­ale­sef kay­bet­mi­şiz ba­ba­nı­zı.''

Zey­nep bir anda sen­de­le­di an­ne­si­ne sa­rı­la­rak yere yı­ğıl­dı­lar. Anne kızın çı­kar­dık­la­rı ses has­ta­ne ko­ri­dor­la­rın­da kor­kunç bir çığ­lık­la yan­kı­lan­dı.

Zey­nep an­ne­si­ne sıkı sıkı sa­rı­la­rak.

‘'Ah an­ne­ci­ğim böy­le­mi kar­şı­la­ya­cak­tı babam bizi, on beş yıl­lık öz­le­mi böy­le­mi gi­de­re­cek­tik annem!''